حوصله‌ام سر رفته بود. قلم بدست رهسپار سفر شدم. سفر به ذهن آشفته‌ام که بهم‌ریختگی‌اش، اوقاتم را تلخ کرده بود.. تصمیم داشتم از آنجا دیدن کنم. وای چه برو

– کلید هتل مهمان‌نواز است. – شاه‌کلید شاخ گاوصندوق را شکست. – کلید دلم را به هر کس نخواهم داد. – کلید زندگی را به دست سرنوشت سپردم. –

– سکوت پادرمیانی کرد تا واژه‌های پر حرف بایستند. سکوت واژه‌های پُر حرف را می‌پَرانَد. – به احترام حرفهای مرده‌ام یک دقیقه سکوت کردم. – فریاد سکوت را شکست.

ساعت نه صبح از ماشین پیاده می‌شوم به خیابانی فرعی که پوشیده از سنگ‌فرشِ‌های چندضلعی است، وارد می‌شوم. خیابانی با مغازه‌های لوکس و رنگی کفش، پوشاک، جواهرات، چند تا

– ساعت مچم را گرفت تا کارهایم را سر وقت انجام دهم. – ساعت مچی تمام کارهایم را زیر نظر دارد. – تیک‌تیک فریاد ساعت است. – ساعت لحظه‌ها

کلمه‌ی رنج که مدت‌ها ذهنم را آزرده کرده بود و من می‌خواستم از پس آن برآیم. بلاخره توانستم آن را با همه‌ی مشقت‌هایش در قالب کاریکلماتور به تصویر بکشم.